طلاق به معنی پایان قانونی ازدواج و جدا شدن همسران از یکدیگر است و در پی آن حقوق و تکالیف متقابلی که بین زوجین در هنگام ازدواج وجود داشته از میان می‌رود.معمولاً وقتی اتفاق می‌افتد که استحکام رابطه زناشویی از بین می‌رود و میان زوجین ناسازگاری و تنش وجود دارد. اجتماعی، تغییرات در دوستی‌ها و سایر روابط اجتماعی است که مرد یا زن گرفته با آن‌ها سر و کار دارد. روانی، موقعیتی است که از طریق آن فرد پیوندهای وابستگی عاطفی به همسرش را قطع کند و به تنها زیستن تن دردهد.
طلاق با فسخ ازدواج متفاوت است. فسخ ازدواج به معنای این است که ازدواج صورت گرفته از ابتدا باطل و بی‌اعتبار بوده‌است. شیوهٔ انجام در قوانین کشورهای مختلف بسیار متفاوت است اما در اغلب کشورها نیاز به تأیید یک دادگاه یا مرجع رسمی حقوقی وجود دارد. مذاهب مختلف نیز رویکردهای متفاوتی دارند. در اسلام به اختیار شوهر انجام می‌شود اما زن نیز در شرایط خاصی ممکن است حق را به د از ریشه عربی و به معنی «گشودن گره» و «رها کردن» است و در فقه اسلامی «زائل کردن قید ازدواج با لفظ مخصوص» تعریف می‌شود. در فارسی از واژهٔ هِلِش، برای اشاره به طلاق استفاده می‌شده که از تغییریافتهٔ hiliŠn از پارسی میانه است.
اصطلاحی فقهی و حقوقی به معنای جدایی زن و شوهر از یکدیگر با شروطی خاص. در اسلام طلاق جایز است؛ ولی جزو نکوهیده‌ترین کارها است. در قرآن سوره‌ای به نام طلاق وجود دارد.
بر دو نوع است: رِجعی که در آن با شرایطی شوهر می‌تواند زن را بدون خواندن عقد جدیدی به همسری خود بازگرداند و بائِن که چنین حقی در آن وجود ندارد. خُلع و مُبارات از اقسام طلاق بائن‌اند. طلاق توافقی نوع جدیدی نیست و تنها گویای توافق زوجین بر نوع با شرایط مورد قبول طرفین است.
حق طلاق به دست مرد است و در شرایط خاصی نیز حاکم شرع مرد را مجبور به طلاق می‌کند. در عقدنامه‌های موجود شوهر به زن وکالت می‌دهد تا در شرایط خاصی بتواند از شوهر طلاق بگیرد.